Villa Erica

Villa Erica werd in 1906 gebouwd door de familie Heckhausen. In de jaren 20 werd het omgebouwd tot een hotel dat vanaf 1935 werd gerund door de familie van Vliet. Na het bombardement op Nijmegen, neemt de familie veel Nijmeegse vluchtelingen op in hun hotel.
Dochter Julia verteld, 70 jaar later, hoe ze zich de bevrijding van het gebied rond het hotel herinnert.

“17 september 1944 is de belangrijkste dag uit mijn leven. Ik was 7 jaar en we woonde al heel lang in de kelder van het hotel. We woonden hier met de hele familie en heel veel mensen uit Nijmegen.”
Vader van Vliet verlaat die dag samen met Julia de kelder. Ze zien door de ramen dat het prachtig weer is. “Ik wilde naar buiten, maar dat mocht niet. Mijn vader nam me mee naar het hoogste puntje van Erica en daar zag ik allemaal balletjes.” Haar vader huilde en zei “Vergeet dit nooit!”. De “balletjes” waren bijna 2000 parachutisten uit Amerika. Het 508ste Amerikaanse regiment, de bevrijders. Een paar uur later verschijnen er Amerikaanse soldaten op de grond rond Hotel Erica.

“De Amerikaanse soldaten gingen van Groesbeek naar Berg en Dal en Beek. Ze moesten in de bossen vechten. Ook de Duitsers zaten in de bossen en ze wisten dat de Amerikanen naar de Waalbrug moesten in Nijmegen.” Een bruggen oorlog, al vechtend kwamen ze toch Erica binnen. In de kelder werd iedereen bekeken en geweren werden op hen gericht. Alle hoeken en gaten werden doorzocht en ze zeiden niets. Ze waren op zoek naar Duitsers.

Julia haar moeder telde 8 Amerikanen, zij waren nu de baas over het gebied rond Erica.

Een paar uur later zijn het niet de Amerikanen die de kelder inkomen maar de Duitsers. Zij doen precies hetzelfde. “Na een tijdje kwamen de Amerikanen weer terug, mijn moeder telde opnieuw. Nu waren het er nog maar 5 Haar moeder huilde en Julia vroeg “Waarom huilt u?” “Later als je groot bent zal ik het je vertellen.” antwoord zij. Later begreep Julia het.

Toen de soldaten geland waren kwam er een Duitser telefoneren om te vertellen wat er gebeurde. Op dat moment kwamen de Amerikanen er aan en wilde ze hem neer schieten. Julia staat naast haar vader en hoorde het hele verhaal. Ze verstond het niet maar begreep wel dat het daarom ging. Haar vader geeft aan dat hij dit liever niet in zijn tuin wil, ook zodat zijn dochter het niet hoeft te zien. Hij vroeg of ze hem krijgsgevangen wilde maken zodat hij niet werd doodgeschoten in de tuin van hotel Erica. Na de oorlog is de Duitse man langs gekomen bij hotel Erica om haar vader te bedanken.

Ook al is het 70 jaar geleden, mevrouw van Vliet kan zich alles nog goed herinneren. Haar verhaal komt niet volledig overeen met de geschiedkundige verslaglegging maar dat doet niet af aan haar indrukwekkende herinnering.